Łuszczyca: Uciążliwa choroba ciała i duszy
Przyczyny tej choroby wciąż są zagadką dla lekarzy. Wiadomo, że stres nasila jej objawy. W leczeniu ważne są zarówno leki, jak i medytacja. Co jeszcze pomoże złagodzić ból? A czego chorzy powinni unikać?
Jeszcze nie ma sposobu, by całkowicie wyleczyć łuszczycę. Ale można łagodzić jej objawy, m.in. pojawiające się na skórze suche łuski i towarzyszący im stan zapalny skóry. Warto pamiętać, że nie jest to choroba zakaźna, ale zachorować może każdy z nas.
Nie do końca wiadomo, jaka jest jej przyczyna. Lekarze określają łuszczycę jako chorobę niezakaźną i niezłośliwą, przewlekłą (czyli choruje się wiele lat).
Ma ona tendencję do remisji (samoistnie ustępuje) i nawrotów. Rozwój, dojrzewanie i obumieranie komórek zdrowej skóry trwa 26-28 dni.
W łuszczycy układ odpornościowy wcześniej wysyła sygnały, które skracają ten proces do ok. cztery dni.
Nowe komórki dojrzewają szybko, a stare nie nadążają się złuszczać. Dlatego naskórek osób chorych staje się znacznie grubszy. Na ciele tworzy się warstwa martwych komórek w postaci twardych łusek.
Jest wiele teorii na temat przyczyn choroby, żadna nie jest potwierdzona. Prawdopodobnie jest to choroba autoimmunologiczna. Oznacza to, że z niewiadomego powodu organizm zaczyna atakować własne tkanki i niszczy je.
Łuszczyca często występuje rodzinnie. Dzieci osób chorych mają problemy podobne do tych, jakie mieli rodzice.
Choroba ujawnia się zwykle między 10. a 40. rokiem życia, ale w ostatnich latach coraz częściej zapadają na nią seniorzy. Przypuszcza się, że tzw. późna łuszczyca może być spowodowana przyjmowaniem leków, np. beta - blokerów stosowanych w leczeniu chorób serca czy preparatów podawanych przy depresji.
Zaobserwowano, że do pierwszego wysiewu często dochodzi po bakteryjnych lub wirusowych infekcjach (np. po grypie, anginie, ospie). Chorobie sprzyjają też stany zapalne, np. w zębach, zatokach czy migdałkach. Również stres może spowodować pierwszy rzut choroby, a także nasilić jej objawy. Mówi się, że łuszczyca jest nie tylko chorobą ciała, ale również duszy.
Choroba wyklucza z normalnego życia, sprawia, że chorzy nie chcą spotykać się z innymi ludźmi, bo tę chorobę, (w przeciwieństwie np. do cukrzycy) po prostu widać. Rodzi to problemy natury psychologicznej, społecznej. Ludzie często ukrywają chorobę, ponieważ ujawnienie jej budzi lęk przed odrzuceniem.
Leczenie nie jest łatwe. Można ją zaleczyć. Stosuje się maści, fototerapię promieniami UVA i UVB, fotochemioterapię PUVA, leki doustne bądź w zastrzykach (ale mają one działania uboczne, np. uszkadzają wątrobę i nerki).
Zdobyczą ostatnich lat są leki biologiczne (efalizumab, apremilast). Nie powodują one jednak wyleczenia, a jedynie łagodzą przebieg choroby.
Ważne są też metody łagodzenia stresu (np. medytacja) i udział w grupach wsparcia, by poprawić stan psychiczny chorego.
Ważne wskazówki
Chroń skórę przed skaleczeniami, otarciami, podrażnieniami. Nie zdrapuj zmian! Jak najczęściej nawilżaj skórę specjalnymi preparatami - emolientami, kosmetykami z Morza Martwego.
Gdy objawy choroby nie są nasilone, sięgaj po preparaty z mocznikiem. Zamiast kąpieli bierz prysznic, stosuj specjalne delikatne płyny do mycia. Nie przegrzewaj ani nie wyziębiaj ciała.
Unikaj noszenia odzieży z ostrej, czystej wełny lub surowego lnu na gołe ciało - pocieranie skóry sprzyja narastaniu łusek.
Wielu chorych na łuszczycę na własną rękę próbuje złagodzić zmiany za pomocą naświetlań lampą. Tymczasem w terapii łuszczycy stosuje się fototerapię promieniami UVA lub UVB 311. Są to metody, które stosuje się przede wszystkim w poradniach dermatologicznych pod kontrolą lekarską. Lampy do użytku domowego emitują promieniowanie podczerwone, które ma niewielką skuteczność w leczeniu łuszczycy.
Zobacz także:
