Żeby tylko nie zemdleć

Z zawodu prawniczka, była jurorka You Can Dance. Po prostu tańcz. Teraz próbuje sił na parkiecie Tańca z gwiazdami. Nie jest tajemnicą, o jak bardzo wysoką stawkę gra.

Wciąż boi się pani, wchodząc na parkiet?

Weronika Marczuk: Stres jest cały czas paraliżujący. Podczas występów na żywo mam wrażenie, że jestem w innym świecie. To jest nieprawdopodobne przeżycie, ciężkie do opisania. Dużo łatwiej jest na sali prób podczas treningów.

Nad czym najtrudniej zapanować?

- Nad psychiką. Trzeba wypracować sobie metodę, aby pokonać stres. Mam nadzieję, że będzie tak, jak mówią doświadczeni tancerze, czyli wszystko przyjdzie z czasem. Podobno to tylko i wyłącznie kwestia wprawy. Podczas pierwszego występu emocje były tak duże, że wychodząc na parkiet myślałam tylko o tym, żeby nie zemdleć.

Pani partner by do tego przecież nie dopuścił!

- To fakt! Na jego wsparcie mogę liczyć. Jan jest wspaniałym człowiekiem. Nie spodziewałam się, że trafię na takiego partnera.

Nie boi się pani, że tymi słowami rozpęta burzę? Ten program słynie przecież z romansów…

- Jesteśmy dorośli i wiemy, po co znaleźliśmy się w tym programie. I on, i ja mamy swoje życie prywatne. Janek ma wspaniałą dziewczynę. To, że dobrze nam się pracuje, to inna sprawa. Janek wie, kiedy musi być twardy. Raz motywuje mnie do pracy krzykiem, innym razem śmiechem. Mogę się od niego wiele nauczyć.

Spędzacie razem mnóstwo czasu…

Owszem, z każdym dniem poznajemy się lepiej. Spotkało nas kilka przykrych rzeczy, ale przeszliśmy przez to.

Czego nauczył panią ten program?

- Chciałabym powiedzieć, że tańca, ale do tego jeszcze długa droga. Teraz już wiem, że trzeba trenować wiele lat, żeby być dobrym. Z tańcem jest tak samo jak z prowadzeniem samochodu. Tańczysz i nawet się nie zastanawiasz, jak to robisz. Po prostu ci wychodzi!

Rozmawiała: Alicja Dopierała

Rewia 45/2011