Reklama

Hormony po 50. Co się z nimi dzieje i jak sobie radzić

Po okresie dojrzewania i ciąży menopauza jest kolejnym okresem, kiedy poziom hormonów ulega gwałtownym wahaniom. To właśnie one są przyczyną nieprzyjemnych objawów. Mamy kilka sprawdzonych rad dla kobiet, które ich doświadczą.

Kiedy się zaczyna?

Nie ma umownej granicy. Średni wiek wystąpienia menopauzy naturalnej w populacji polskiej wynosi 51,25 lat . Wiek ma istotne znaczenie dla zdrowia i życia kobiety w którym wystąpiła menopauza. W populacji kobiet młodszych jej wystąpienie stanowi początek szybszego starzenia się organizmu oraz większe ryzyko zachorowalności na choroby sercowo-naczyniowe, udar mózgu czy ryzyko osteoporozy. Podobnie menopauza w wieku starszym zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia chorób nowotworowych, w szczególności raka piersi czy raka endometrium. Okres menopauzalny jest procesem fizjologicznym, będącym skutkiem zaprogramowania genetycznego organizmu kobiety.

Reklama

Na 4-6 lat przed pojawieniem się charakterystycznych objawów menopauzy zaczyna się tzw. premenopauza, w trakcie której powoli spada produkcja estrogenu i progesteronu, a także płodność. Miesiączki stają się nieregularne, pojawiają sie cykle bezowulacyjne. Większość kobiet jednak nie jest świadoma, że weszła w tę fazę - dopiero po paru latach, kiedy zaczynają pojawiać się kolejne dolegliwości związane ze spadkiem ilości hormonów, orientują się, że wkraczają w okres menopauzalny.

Najbardziej charakterystycznymi objawami właściwej menopauzy są uderzenia gorąca (w ciągu chwili temperatura ciała może podnieść się nawet o kilka stopni), nadmierne pocenie się, wahania nastrojów, palpitacje serca, problemy ze snem i z koncentracją, jak również dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego.

Wypowiedz się: Miłość i seks kobiety dojrzałej - spośród autorek najciekawszych porad, wskazówek i opowieści rozlosujemy nagrody!

Winne wahania hormonów

Odczuwane nieprzyjemne objawy związane z grą hormonów w organizmie z czasem słabną lub całkowicie znikną. Podobnie jak zaburzenia miesiączkowania, które mogą trwać przez kilka lat. Choć nie ma reguły, na ogół w okresie okołomenopauzalnym najpierw miesiączki stają się nieregularne nawet u kobiet, które wcześniej miesiączkowały "książkowo". Całkowite zaprzestanie miesiączkowania nie kończy menopauzy, ale po 12 miesiącach od ostatniej menstruacji można uznać kobietę za niepłodną. Lista objawów związanych z klimakterium jest długa, lecz warto podkreślić, że nie każda kobieta doświadczy wszystkich z nich - około 1/3 populacji kobiet odczuje je w stopniu minimalnym, 1/3 w umiarkowanym stopniu, natomiast pozostałe mogą doświadczyć nasilonych lub bardzo nasilonych objawów klimakterycznych.

Trwałe obniżenie poziomu hormonów

Zmiany gospodarki hormonalnej kobiety zapoczątkowują czas licznych zmian w dotychczasowym funkcjonowaniu biopsychospołecznym kobiety. Rozpoczynają się liczne procesy starzenia się organizmu, będące kulminacją około 50. letniego okresu reprodukcyjnego kobiety. Wygasanie czynności hormonalnej jajnika przekłada się na występowanie zaburzeń o charakterze metabolicznym, a także do wzrostu zachorowalności na choroby zagrażające życiu. Zarówno rodzaj jak i nasilenie objawów menopauzalnych różnią się osobniczo. W dużej mierze zależne są od wartości stężenia hormonów płciowych, stanu psychofizycznego oraz społecznego kobiety.

Istotnym problemem klinicznym okresu menopauzalnego są dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego: infekcje dróg moczowych, suchość pochwy, bolesne stosunki płciowe, nietrzymanie moczu.

Ponadto obserwuje się szereg zmian o charakterze zanikowym w obrębie narządów rodnych i dróg moczowych. Destrukcja w układzie endokrynnym wpływa na budowę anatomiczną pochwy, natomiast śluzówka pochwy przybiera barwę bladoróżową. Całość zmian przyczynia się do zaistnienia licznych  dyskomfortów, takich jak: suchość pochwy, odczuwany świąd, uczucie parcia, obecność upławów w barwie żółtej.

Okres menopauzalny sprzyja także występowaniu chorób o różnym podłożu: nadciśnienie tętnicze krwi, otyłość, zapadalność na choroby nowotworowe (rak sutka, płuc, szyjki macicy, żołądka, jajnika oraz trzonu macicy). Znaczącym problemem klinicznym jest obniżająca się masa kostna, upośledzająca mikroarchitekturę tkanki kostnej co skutkuje zwiększonym ryzykiem złamań. Powodem jest brak równowagi w metabolizmie tkanki kostnej, gdzie przeważają procesy resorpcji nad procesami kościotworzenia.

W okresie menopauzalnym zachowania seksualne kobiet również ulegają pewnym modyfikacjom. Proces ten odnosi się zarówno do zmian w libido, postrzeganiu własnego ciała, jak również sposobu realizacji potrzeb seksualnych. W okresie menopauzalnym wraz z wiekiem obniża się zainteresowanie sferą seksualną. Obniża się również pożądanie seksualne. Wzrost wskaźników obserwuje się w kwestii pojawiających się zaburzeń seksualnych,  w tym zaburzeń orgazmu. Również wraz z wiekiem wydłużeniu ulega czas potrzebny do osiągnięcia orgazmu, który w rezultacie jest krótszy i charakteryzuje się mniejszą intensywnością przeżywania.

Zmniejszenie ilości estrogenu i progesteronu wpływa także na wygląd zewnętrzny kobiety: skóra  traci jędrność, staje się wiotka i przesuszona, a zmarszczki i bruzdy są zdecydowanie  bardziej widoczne.

Jak sobie z nimi radzić?

Ze względu na złożoność problemów i dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego tego okresu zaleca się wizytę u specjalisty - lekarza ginekologa. Pomimo dostępnych na rynku szeregu preparatów wspomagających samopoczucie i niwelujących występowanie dolegliwości klimakterycznych, warto pamiętać, że tylko i wyłącznie profesjonalny dobór medykamentów w tym zakresie może w znacznym stopniu podwyższyć standard samopoczucia.

Warto uświadomić sobie, że objawy przekwitania w żadnym razie nie powinny być powodem do zaniechania aktywności fizycznej. Rower, pływanie, spacery czy popularny ostatnio nordic walking pomogą uelastycznić mięśnie i "rozruszać" stawy, dzięki czemu objawy "zastania" czy "drętwienia" zmniejszą się, a nawet całkowicie znikną. To z pewnością dobry czas na odnalezienie nowej pasji życiowej i tym samym skupieniu się na własnym, codziennym życiu.

Objawy nie tylko fizyczne

Nierozstrzygniętą kwestią dotyczącą okresu menopauzy jest etiologia zaburzeń psychicznych kobiety. Niejasnym jest, czy napięcie, przygnębienie i problemy z koncentracją związane są bezpośrednio ze zmianami gospodarki hormonalnej, czy wynikają z innych konfiguracji czynników psychospołecznych tego okresu. Zagadnienie to dodatkowo komplikuje fakt ogólnej powszechności zaburzeń w funkcjonowaniu psychicznym kobiet w tym okresie życia.

Największą liczbę hospitalizacji z powodu depresji stwierdza się w okresie premenopauzalnym i postmenopauzalnym.

Szereg istniejących w literaturze teorii wskazuje na znaczący spadek jakości życia w okresie okołomenopauzalnym , co przekłada się na rozwój depresji.

Prawdą jest, że dla wielu kobiet menopauza oznacza koniec pełnowartościowego życia i tym samym zapoczątkowanie okresu starości. Zauważa się przez to zmiany w libido, ogólnym poczuciu własnej wartości. Ponadto zdecydowanie stopień jakości życia, kondycji biologicznej, czynników środowiskowych jak również indywidualnych cech osobowości oraz samooceny mogą sprzyjać wszelkim stanom przygnębienia. Wśród najczęstszych typowych objawów towarzyszących menopauzie wyróżnia się: uczucie zmniejszonej energii zwane anergią, drażliwość, zaburzenia snu, płaczliwość i labilność nastroju, stany napięcia oraz zaburzenia koncentracji.

Jeżeli zniechęcenie do życia, spadek poczucia własnej wartości czy trudności z normalnym funkcjonowaniem przedłużają się, warto udać się do specjalisty - psycholog pomoże poradzić sobie  z uczuciami towarzyszącymi menopauzie, a lekarz pierwszego kontaktu może zaproponować terapię, która pomoże zwalczyć niepożądane objawy (np. kurację fitohormonami lub HTZ).

Pomóc może także szczera rozmowa z partnerem lub... przyjaciółkami - zwłaszcza, jeśli one przechodziły już przez menopauzę lub właśnie przez nią przechodzą.

.
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy