Amal Clooney. Jaśniej od gwiazd

Znana obrończyni praw człowieka Amal Clooney z mężem aktorem - tak jedna z brytyjskich gazet podpisała zdjęcie państwa Clooneyów obecnych na ślubie księcia Harry’ego i Meghan Markle. Redaktorzy błysnęli dowcipem, ale znaleźli się komentatorzy, którzy podkreślali, że wcale nie należy uznawać tego za żart. "To moja żona jest prawdziwą gwiazdą i profesjonalistką. Ja przy niej jestem amatorem", powtarzał już wielokrotnie George Clooney. A dziesiątki prestiżowych pism okrzyknęły Amal wzorem do naśladowania i autorytetem dla młodych kobiet. Ona sama nie poświęca zbyt dużo uwagi szumowi wokół siebie, ma inne zajęcia. Możliwe też, że uodporniła się na komplementy, w końcu na co dzień obsypuje ją nimi jeden z najprzystojniejszych aktorów Hollywood. 

- Miałam 35 lat, małe mieszkanie w Londynie, pracowałam bez przerwy. Zdążyłam się już pogodzić, że zostanę starą panną. Nie miałam czasu na szukanie miłości - wspominała niedawno Amal. Gdy znajomi zaproponowali wspólny weekend nad jeziorem Como, z radością skorzystała. 

"Przyszła w gronie moich przyjaciół, ewidentnie zaskoczona, że to ja jestem gospodarzem - opowiadał George Clooney. - Siedzieliśmy do późnej nocy, rozmowa zeszła na działalność humanitarną i politykę. Amal oczarowała mnie nie tylko urodą i wdziękiem - to widzi każdy, kto ją spotyka - ale przede wszystkim intelektem, przekonaniem o tym, co słuszne, swoją niesamowitą pracą", przyznał aktor. 

Przez kilka tygodni wymieniali e-maile, George pisał w imieniu swojego psa Einsteina, który rzekomo znów wpakował się w tarapaty i pilnie potrzebował prawnika, który wyciągnie go z kłopotów. A najlepiej prawniczki. "W przyszły piątek będę w Londynie. Czy pani mecenas będzie miała czas, żeby się ze mną spotkać? Niestety przyjeżdżam bez psa", napisał w końcu Clooney. 

Amal zarezerwowała stolik w The Ivy, restauracji odwiedzanej przez gwiazdy show-biznesu. Miało być romantycznie, ekskluzywnie i prywatnie - obsługa The Ivy przyzwyczajona jest do goszczenia sław. Amal wie, jak zmusić rząd jakiegoś kraju do wypuszczenia z więzienia zbyt dociekliwego dziennikarza, ale skąd miała wiedzieć, że przed tego typu lokalami wysiadują paparazzi gotowi fotografować każdą gwiazdę (i osoby jej towarzyszące), która się tu pojawia? Blaski fleszy powitały parę zaraz po wyjściu z samochodu, a po skończonej kolacji Amal i George musieli wymknąć się z lokalu tylnym wyjściem. Po tej randce spotykali się już codziennie, ale z dala od wścibskich oczu. 

- Zamykaliśmy się przed światem w moim mieszkaniu i była to najbardziej naturalna rzecz na świecie. A potem zdałam sobie sprawę, że nie chcę spędzić życia z nikim innym - mówiła Amal podczas gali Amerykańskiego Instytutu Filmowego z okazji przyznania jej mężowi nagrody za całokształt pracy twórczej. Występując przed salą pełną hollywoodzkich sław, opowiedziała historię romansu: "Nie mogłam spać, kiedy nie byliśmy razem. Przyjaciele mówili, że gdy czytałam SMS-y od Georga albo liściki, które podrzucał niepostrzeżenie do torebki, przechylałam charakterystycznie głowę, a na twarzy pojawiał się dziewczęcy uśmiech. Pięć lat później nic się w tej kwestii nie zmieniło". 

Zmieniło się jej życie. Ciesząca się relatywnie niewielką atencją mediów prawniczka z dnia na dzień została jedną z najchętniej fotografowanych kobiet świata. Każdy szczegół jej stroju natychmiast był komentowany w tabloidach i w internecie. "Kim jest Amal Alamuddin, która usidliła najbardziej zatwardziałego kawalera Hollywood?", grzmiały nagłówki brukowców. Pół roku od pierwszego spotkania para pojechała na safari do Afryki. Amal marzyła, by zobaczyć żyrafy w ich naturalnym środowisku. Po powrocie George zwierzył się przyjacielowi: "Myślę, że powinienem się jej oświadczyć". 

Rok 1980, Bejrut. Amal nie wiedziała, dlaczego musieli wyjechać. Zostawić dom, kuzynów, przyjaciół. Miała dwa lata, gdy rodzice zdecydowali się na ucieczkę przed wojną domową i wyjazd do Wielkiej Brytanii. Jej ojciec, właściciel biura podróży, i matka, dziennikarka polityczna, byli na tyle zamożni, że stać ich było na wyjazd i rozpoczęcie nowego życia na emigracji. 

Osiedlili się w miasteczku Gerrards Cross w hrabstwie Buckingham, gdzie wzbudzali mieszane uczucia sąsiadów. Amal i jej siostra Tala uczyły się angielskiego głównie z telewizji, a pierwsze brytyjskie dzieci poznały dopiero, gdy poszły do szkoły. Mama nie miała czasu siedzieć z nimi na placach zabaw - zdecydowała, że emigracja nie zrujnuje jej dziennikarskiej kariery, kontynuowała współpracę z arabskojęzycznymi gazetami i stacjami telewizyjnymi. "Jeżeli możesz przemówić w imieniu tych, którzy głosu nie mają, jest to twój obowiązek", uczyła córki Baria Alamuddin. Powtarzała: "Do prawdy należy dążyć za wszelką cenę". 

Amal lubiła asystować mamie przy pisaniu artykułów: pytała o pracę, kazała sobie tłumaczyć artykuły z gazet. Umiała pisać i czytać w wieku czterech lat. Sąsiedzi z Gerrards Cross nie mieli pojęcia, że Baria Alamuddin w świecie arabskich mediów jest gwiazdą. Gdy Amal była w gimnazjum, jej matka pracowała dla dziennika "Al-Hayam", dla którego przeprowadziła wywiady m.in. z Margaret Thatcher, Billem Clintonem czy Fidelem Castro. Normą było, że podczas obiadów rodzice rozmawiali o polityce i do dyskusji wciągali córki. 

Amal wyrobiła sobie strategię: nie zabierała głosu, dopóki nie wysłuchała wszystkich opinii. Kończyło się tym, że kiedy wygłaszała własną, najbliżsi nie mieli już nic do dodania - ostatnie słowo należało do niej. Nikogo z bliskich nie zdziwiło, że Amal dostała stypendium na studia prawnicze w Oxfordzie. Fakt, że otrzymała tam nagrodę za osiągnięcia w nauce, przyjęto jak coś naturalnego - Alamuddinowie wiedzieli, że ich dowcipna córka o nieprzeciętnej urodzie jest też tytanem pracy i intelektu. 

Z siostrą podzieliły się rolami: Amal była mózgiem organizacyjnym każdego przedsięwzięcia, a Tala dbała o wizerunek - wybierała dla nich ciuchy, wiedziała, z kim powinny się spotkać i gdzie pokazać. Z tych ról nie wyszły do dziś. Tala założyła firmę modową, reklamującą się sloganem "Totally fun, totally wild" (Totalna zabawa, totalna dzikość). 

Amal kontynuowała studia w Nowym Jorku. Gdy odebrała nagrodę dla najlepszej studentki w dziedzinie prawa medialnego, wszyscy sądzili, że postawi na lukratywną karierę i będzie reprezentować gwiazdy show-biznesu, spisywać ich kontrakty itp. Mogła zbić na tym fortunę. Ale najwyraźniej zaplanowała sobie inną przyszłość. Zaraz po końcowych egzaminach postarała się o pracę w kancelarii Sullivan & Cromwell, gdzie dołączyła do zespołu adwokatów broniących klientów w (dużo mniej dochodowych) sprawach karnych. Chciała robić to, do czego namawiała ją matka: stawać w obronie słabszych. 

>>> Bajkowy ślub Amal i George'a. Czytaj na kolejnej stronie <<<

Klientami kancelarii, dla której pracowała, nie były jednak osoby pokrzywdzone i szukające sprawiedliwości, ale wielkie, bogate koncerny. Praca przez 16 godzin dziennie po to, aby potężna korporacja uniknęła kary za swoje krętactwa? Amal nie tak wyobrażała sobie karierę. Dlatego gdy tylko usłyszała o możliwości praktyki w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości w Hadze, nie wahała się ani chwili. Spakowała najpotrzebniejsze rzeczy do dwóch walizek i przeniosła się do Holandii. Wstępnie na rok. Sześć lat później miała za sobą pracę w biurze prokuratora ONZ do spraw Libanu i doświadczenie przygotowywania oskarżeń o zbrodnie wojenne w byłej Jugosławii. 

"Nie chciałabym być jej przeciwniczką w sądzie", powiedziała przyjaciółka prawniczki, z którą Amal pracowała w Hadze. Mecenas Alamuddin tęskniła za rodziną w Anglii, więc w 2011 roku zdecydowała się na powrót na Wyspy. Znów pracowała po kilkanaście godzin dziennie, szykowała się wtedy do procesu w sprawie o ludobójstwo Ormian. 

Z zaplanowanych po powrocie do Anglii długich, rodzinnych obiadów i spotkań z dawno niewidzianymi przyjaciółmi wyszło niewiele, bo większość czasu spędzała w biurze w Londynie oraz Nowym Jorku jako członkini kilku komisji przy ONZ i doradczyni sekretarza generalnego organizacji Kofiego Annana. W tamtym czasie jej nazwisko pojawiało się w prasie tylko przy okazji głośnych spraw sądowych: Amal doprowadziła do uwolnienia z więzienia byłego prezydenta Malediwów i reprezentowała rząd grecki w staraniach o odzyskanie zagrabionych przez Brytyjczyków rzeźb z Partenonu. Reprezentowała też Julię Tymoszenko, byłą premier Ukrainy, przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka. Dowodziła, że oskarżenia wysunięte przeciwko jej klientce przez nową frakcję rządzącą były motywowane politycznie, a internowanie pani premier bezprawne. Po tych głośnych sukcesach o ekspertyzę pani Alamuddin zaczęły zabiegać rządy państw, król Bahrajnu, organizacje walczące o prawa człowieka. 

Żaden z jej procesów nie był jednak w stanie przyćmić medialnej burzy, która wybuchła po zaręczynach prawniczki z George’em Clooneyem. Ich ślub w Wenecji we wrześniu 2014 roku był jednym z najważniejszych towarzyskich wydarzeń sezonu. Do hotelu Cipriani zjechały rodziny i grono najbliższych przyjaciół pary: świadek pana młodego Rande Gerber z żoną Cindy Crawford, aktorka Emily Blunt, Matt Damon z żoną, Bill Murray, Bono i Ellen Barkin. Korowodowi weselnych łodzi machały z nadbrzeży tłumy turystów. 

"To nie była duża uroczystość, zaprosiliśmy 105 osób. Z czego trzy czwarte stanowiła rodzina Amal, bo kiedy w libańskiej familii jest wesele, trzeba zaprosić cały klan", opowiadał ze śmiechem George. Państwo Clooneyowie mieszkają w Anglii, pod Londynem kupili posiadłość na wyspie na Tamizie. Miodowy miesiąc spędzili właśnie tam, choć część pokojów była jeszcze remontowana, a ogród zarośnięty. Mają też domy we Włoszech, w Nowym Jorku i w Los Angeles. 

Po ślubie - ku własnemu zaskoczeniu - odkryli, że chcą mieć dzieci. "Wcześniej o nich nie rozmawialiśmy, więc wszyscy wokół założyli, że ich nie chcemy. Ale okazuje się, że to nieprawda", śmiał się aktor podczas jednego z wywiadów. Nikt tej deklaracji nie potraktował zbyt poważnie. Pierwszym wspólnym przedsięwzięciem pary było założenie Fundacji Sprawiedliwości Clooneyów, która wspomaga sieroty, mniejszości etniczne i uchodźców. Poza tym życie toczyło się dalej: Amal kursowała między Stanami a Europą, wykładała na nowojorskich i londyńskich uczelniach, George jeździł tam, gdzie kręcił następny film. 

Kiedy dowiedzieli się, że Amal jest w ciąży i urodzi nie jedno dziecko, tylko bliźniaki, George skwitował to jednym zdaniem: "Niemożliwe, to musi być pomyłka!". Przyjście na świat Elli i Aleksandra w czerwcu 2017 roku wymusiło na parze zwolnienie tempa, ale Amal wróciła do pracy, zanim dzieci skończyły rok. Do towarzyszącego jej stale zainteresowania mediów przystosowała się błyskawicznie. Nigdy nie daje po sobie poznać, że ją to męczy - sprawia raczej wrażenie rozbawionej. 

Jej zamiłowanie do mody i wysmakowany gust nie stoją przecież w opozycji do tego, czym zajmuje się na co dzień. - Nie rozumiem potrzeby szufladkowania ludzi. Dlaczego prawniczka nie może być zabawna, a aktorka nie może być poważną kobietą? - pytała retorycznie reporterów. Amal nie na darmo jest jednak córką wybitnej dziennikarki- doskonale wie, jak manipulować prasą, aby odwrócić uwagę od siebie i skierować ją na sprawy, którymi się zajmuje. Jeżeli zgadza się na udzielenie wywiadu, to tylko dlatego, że widzi w tym konkretny interes. 

Jej obecność na okładce amerykańskiego "Vogue’a" w ubiegłym roku też nie była przypadkowa. Dziennikarz magazynu, który przyszedł przeprowadzić wywiad, zastał w jej domu Nadię Murad, kobietę z irackiej mniejszości religijnej jazydów, w imieniu której Amal wytoczyła wojnę sądową zbrodniarzom z tzw. Państwa Islamskiego. Bojówkarze ISIS dokonali ludobójstwa na jazydach, a Nadia, której udało się uciec z niewoli, dzięki wsparciu prawniczki stanęła przed zgromadzeniem ONZ i przedstawiła swoją historię. Amal Clooney opisała dziennikarzowi sprawę i opowiedziała o tragicznym życiu Irakijki. Kilka miesięcy po publikacji wywiadu Nadia Murad otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla, a sprawa dotycząca masakry na jazydach trafiła na międzynarodową wokandę. Od tamtego czasu obu kobietom wielokrotnie grożono śmiercią. 

- Z moim zajęciem wiążą się konkretnie zagrożenia - opowiadała Clooney w BBC. - Podczas pracy dla ONZ w Libanie kilka razy dziennie ochrona sprawdzała, czy nie podłożono mi w samochodzie bomby. Dla wielu ludzi jestem niewygodna. Czasem mam bodyguarda, ale niekiedy jestem zdana tylko na siebie. Tym razem, zanim zdecydowałam się reprezentować Nadię i jej społeczność, musiałam przedyskutować to z mężem. Wiedziałam, że zagrozi to zarówno mojemu bezpieczeństwu, jak i mojej rodziny. George wysłuchał mnie i powiedział, że wierzy w słuszność moich wyborów. Gdybym chciała zajmować się łatwymi sprawami, mogłabym bronić klientów w sporach o mandaty za złe parkowanie. Ale sensem mojej pracy jest co innego. 

TWÓJ STYL 4/2019

ZUZANNA O’BRIEN

Zobacz także: